Van jongs af aan wist ik het. Ik wil voor groepen staan en contact maken met mensen. Daar droomde ik van, en in die droom was iedereen gelukkig.

 

Mijn droom sprak ik niet uit, twijfelend aan zowat alles aan en in mij, en bang dat het kritische stemmetje in mij nog harder zou gaan roepen dat ik het allemaal niet kon. En daar luisterde ik naar.​ Ik ging studeren en wist dat het een prima baan zou opleveren en dat deed het. Maar ook bleef er iets knagen. Is dit nou geluk?  Opnieuw ging ik door zoals altijd, met tegenslagen en meevallers, en in mijn geval wat meer van die eerste. Misschien moest ik me er maar bij neerleggen dat dit het was. 

​

Toen, ergens half in de veertig, was ik er klaar mee. Ik had genoeg meegemaakt en gezien om te beseffen dat ik zelf iets zou moeten veranderen als ik gelukkig wilde worden, als ik nu wél hardop zou uitspreken wat mijn droom was.

 

Inmiddels best wat jaren verder kan ik hardop zeggen dat ik een heel gelukkig mens ben. Ik mag doen waar ik gelukkig en blij van wordt, met mensen waar ik gelukkig en blij van wordt: mensen die ik ontmoet in mijn werk, en mensen die achter en naast me staan.

​

Mijn liefde voor persoonlijke ontwikkeling blijft groeien en daarmee mijn gevoel van geluk. Dat gevoel gun ik iedereen. Leef het leven waar jij van droomt.​​​​​​​